'Doe vakantie' in Nepal

Namaste trouwe volgelingen,

Hier weer een teken van leven vanuit hoofdstad Kathmandu van de reisploeg Rob & Rens. Nog even en dan verlaten we het prachtige Nepal en zetten we voet aan land op archipel de Fillipijnen. Tijd voor een strandvakantie tijdens deze waanzinnige reis. Voetjes in het zand, cocktail on the side, beetje snorkelen, enzovoorts. Als het weer maar meezit! We willen deze trip niet eindigen met hozen, zandzakken voor de deur en wortel schieten in afwachting op de opklaringen. Maar goed, dat is allemaal voor latere zorg. Uiteraard, zoals u van ons gewend bent, eerst een terugblik op onze 15-daagse ervaring in het land dat van ons een top 3- notering krijgt. Wat een fantastisch mooi en avontuurlijk land. Gaat u mee?

Na onze spectaculaire landing op het vliegveld van Kathmandu hebben we eigenlijk (tot nu toe) geen minuut stilgezeten. We hebben ons tijdens onze ontdekkingstocht laten overdonderen door de prachtige natuur en de vriendelijke mensen. De eerste twee dagen hebben we onze ogen uitgekeken in Thamelstreet, een doolhof van smalle straatjes met tal van winkeltjes. Hier geldt het recht van de luidruchtigste auto met de meest ongevreesde bestuurder. De enige regel in het verkeer hier is dat er geen regels zijn. Gewoon duwen, tuteren en gassen. Rens en ik hebben de wereld al diverse malen gedag gezegd.

Omdat ik teveel maffiafilms heb gezien, leek het mij leuk om mij eens old school te laten knippen en scheren. Lekker in een stoel liggen en de maestro zijn werk laten doen. Gaaf zo'n kwast over je bakkes. Ik was klaar voor de wedstrijd, klaar voor actie.

Vriendin Kelly had ons al in Nederland in contact gebracht met reisorganisatie Good Karma. Een fijn bedrijf dat een geweldig leuk programma voor ons in petto had. De activiteitenreeks begon met een kort vliegritje naar trekking walhalla Pokhara. Daar konden we ons geestelijk en vooral lichamelijk gaan klaarmaken voor onze 5-daagse trekking door en langs gigantische bergen. Aangezien Robbert te kampen heeft met een kleine writers block, neem ik de toetsen even over. De trekking was absoluut fantastisch en smaakt zeker naar meer. Robbert, ondernemer als hij is, heeft al ideeen over trekkings in Nederland. Steve en Marco, bereid jullie maar alvast voor... We hadden een gids die overduidelijk houdt van zijn werk. Key -woorden tijdens de tocht waren 'up-up-up' als er weer een beklimming aankwam, gevold door 'steppie-steppie-steppie', referenend naar de stenen traptreden die we moesten zien te overwinnen. 'Down-down-down' klonk mij in eerste instantie als muziek in de oren, totdat mijn knieen en bovenbenen duidelijk lieten weten dat ze er ook nog waren. Het nemen van een douche was de perfecte afsluiter van een perfecte wandeldag, ook al waren ze vaak koud.

Na vijf dagen klimmen en dalen, genieten van de uitzichten en lachen om de gids, kwamen we aan in Pokhara. Volgende stop: Chitwan National Park...Maar niet voordat we onderweg een tussenstop hebben gemaakt om 20 km te raften. Ik wil niet alleen in superlatieven praten, maar deze moet me nog even van het hart: GE-WEL-DIG! Wat een kick en wat een lol hadden we in die boot. Zeiknat en enigszins afgedroogd (snap je hem) kwamen we aan op de plek waar onze chauffeur al lachend stond te wachten. En nu: op naar Chitwan. In Chitwan stonden we oog in oog met neushoorns, krokodillen, apen, herten etc. In het gebied komen ook tijgers, beren en luipaarden voor, die hebben we helaas niet gezien. Of gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt. Het is een prachtig beschermd natuurgebied waar al deze dieren (en meer) in vrijheid leven. Zeer de moeite waard, ook al betekent het ontbijten om 06.00 uur zodat je voor dag en dauw in de jungle staat.

Kathmandu, terug naar het begin van ons verhaal. Van hieruit zullen we op 2 oktober naar de Filipijnen vliegen. Het laatste hoofdstuk van onze reis. De tijd gaat snel, maar we zullen zeker niet vergeten om te blijven genieten van onze reis. Tenzij we in de Filipijnen natuurlijk een tropische storm op ons dak krijgen. In dat geval lig ik in ieder geval met mijn vingers in mijn oren en met mijn hoofd onder het kussen!

Groet en tot een volgende keer,

Rob en Rens

Seven days in Tibet

Onze gids achterlatend achter onzichtbare tralies, kwam opeens het besef wat de ware betekenis is van vrijheid...

De laatste treinreis; de reis van Xining naar Lhasa. Het geluk was met ons dat we met zijn tweetjes in een zespersoons slaapcompartiment zaten. Minder geluk hadden we met de locatie: ons compartiment grensde aan de plek waar zich twee toiletten en drie wasbakken bevonden. Het duurde dan ook niet lang voordat het tapijt in een waterballet veranderde en de wasfaciliteiten in een mesthoop. Letterlijk. Ademend door de mond in de hoop daarmee de geur te negeren hurkte ik dapper op mijn knieen. Het zou de laatste keer worden... Godzijdank kwam Lhasa snel in beeld.

En dan opeens bevind je je op het dak van de wereld. Daar waar een lichte inspanning ineens een behoorlijke work-out blijkt te zijn. Maar wat is het dat waard! Rob en ik hebben onze ogen uitgekeken. Wat een mooie mensen, wat een prachtige manier van uiting geven aan het Buddhisme en wat een fascinerende hoogte. Nooit hadden we gedacht dat rijden door Tibet zo'n belevenis zou zijn. Hoogteziekte is ons gelukkig bespaard gebleven, wat gezien het feit dat we op ruim 5200m zaten toch best een prestatie is.

Het is moeilijk om woorden te vinden om Tibet te omschrijven. Lhasa is een mengelmoes van geuren, kleuren, nationaliteiten, tempels en honden. Het kost dan ook best wel wat tijd om al die indrukken te verwerken. Gelukkig hadden we vier dagen de tijd in Lhasa, waardoor we ons op ons gemak konden laten meevoeren op de flow van de hoofdstad. Bij dit verhaal denk ik dat beelden meer zeggen dan woorden. Op dit moment is Robbert dan ook zijn uiterste best aan het doen om ons verblijf in Tibet d.m.v. beelden vorm te geven.

Na vier dagen Lhasa zijn we met onze Tibetaanse gids en chauffeur via de Friendship Highway richting Nepal vertrokken. Het hebben van een gids is in Tibet verplicht. Zij heeft ons door de vele checkpoints geloodsd en ons voorzien van de nodige insight information over de politieke situatie in Tibet. Hetgeen een behoorlijk teer en pijnlijk onderwerp blijkt te zijn. Aangezien de auto's zijn voorzien van camera's, mag er in de auto niet over dit onderwerp gsproken worden. Eenmaal uit de auto vertelt ze ons hoe het is om op te groeien zonder paspoort, in de wetenschap dat je gevangen zit achter onzichtbare tralies. Nooit in de mogelijkheid verkerend om zelf de wereld te ontdekken. Verhalen over andere landen hoort ze via toeristen, films vertellen haar hoe het leven in andere steden eruit ziet. Haar droom is om ooit naar New York te gaan. Beschaamd kijken Rob en ik elkaar aan; vorig jaar rond deze tijd stonden wij op Times Square. Vol overgave legt ze ons de basisbeginselen van het Buddhisme uit. Dat blijkt nog behoorlijk ingewikkeld te zijn. Niet veel later worden we in tempel nummer zoveel overhoord. Met de hakken over de sloot slagen Robbert en ik voor deze test. Ze had de God of Wisdom aangewezen, herkenbaar aan de boeken en pennen. Aangezien wij docenten zijn, mochten we die absoluut niet vergeten!

We vervolgden onze weg dwars door het Himalaya Gebergte. Wat een belevenis! Het Himalaya gebied is het best te omschrijven als een grote, dorre, rotsachtige woestijn met enorme toppen. Wij meenden in iedere berg de Mount Everest te herkennen. Als hij dan ineens voor je opdoemt, val je wel even stil... Zijn top verkeert bijna altijd in de wolken, waardoor het extra bijzonder is als hij zich plots laat zien. Kijkend naar de berg kan ik me voorstellen dat mensen daar hun leven verliezen. Zo'n natuurwonder hebben zelfs wij mensen niet in de hand. Niemand kan de wolken controleren of de kou voorspellen. Ik heb respect voor de mensen die hem durven te bedwingen, maar heb nog meer respect voor de berg zelf.

Het is moeilijk om je blik van de Everest los te scheuren, maar aangezien we ons aan het reisplan moeten houden, vervolgen we onze weg naar Nepal. Na de nacht te hebben doorgebracht in een hotel bij de grens waar de muren en het dak langzaam het leven lieten door de enorme hoeveelheid vocht, was het tijd om de grens over te gaan. "Of we mee wilden met een helikopter", vroeg een gids. Voor 'slechts' 200 doller p.p. konden we vanaf Kodari naar Kathmandu vliegen. Aangezien de aardverschuiving nog steeds voor de nodige oponthoud zorgde, was dat de snelste manier om in Kathmandu te komen. Rob en ik hadden echter al besloten om te gaan lopen naar de plek waar de busjes zouden wachten. Dit zou betekenen dat we ongeveer een uur zouden lopen,om vervolgens in vijf uur naar Kathmandu te worden gebracht. Niet ideaal, maar we zouden er in ieder geval komen. Tijdens het wachten voor de douane waren we in contact gekomen met een Amerikaans echtpaar, Deborah en Rick. Heel vriendelijke en warme mensen, met wie we al snel de afspraak hadden gemaakt om elkaar in respectievelijk Nederland en Amerika of zelfs IJsland op te zoeken. Eenmaal door de douane stonden Deborah en Rick ons op te wachten. Aangezien zij toch al een helikopter hadden geboekt en er nog twee plekken vrij waren, wilden ze ons graag een lift aanbieden. Na een aantal keer vriendelijk te hebben geweigerd, besloten we toch om van hun geweldige aanbod gebruik te maken. En wat een fantastische keuze was dat! Nepal zien vanuit een helikopter was een bijzondere ervaring voor zowel Robbert als mij. Ik wil niet overdrijven, maar het woord 'magisch' zit ingenesteld in mijn gedachten. Die avond zijn we, gewapenend met een cadeautje, de dag gaan afsluiten met onze Amerikaanse vrienden. Zij hebben ervoor gezorgd dat onze eerste indruk van Nepal onvergetelijk is!

Met deze woorden rond ik dit verhaal af. Over een dag of tien schrijft Robbert het vervolg. Tot die tijd doenwij iedereen veel groetjes.

Rob en Rens

Menu 28 met nasi

Hallo beste lezer,

Ssssst. Kom eens dichterbij het scherm zitten. Ik kan niet hard typen, want zo'n 32.000 Chinezen controleren dagelijks de diverse acties op de elektronische snelweg. Nee, geen facebook of g-mail voor ons in dit land. Nu ik toch zachtjes type en jullie volledige aandacht heb, kan ik wel even een boekje opendoen over wat inwoners van dit reusachtige land. Wat lopen hier toch een hoop goorlellen rond. Niet normaal. Laatst een busreisje gehad van een uurtje of 4, gooit zo'n oudere Chinese dame er om de haverklap in een zesje een groene jongen uit in het gangpad. Verder maken veel Chinezen een hoop herrie, is de claxon een apparaat waar ze niet vanaf kunnen blijven en spreken de meeste Lu's, Wongs of Lings geen woord over de grens. Wat dat betreft een uitdagend reisland voor ons. Uiteraard zijn er ook veel Lee's, Wangs en Pings die ons vriendelijk op weg helpen.

Goed, onze reis. Vandaag het verlossende woord gehoord. Morgen vertrekken we met de Himalaya Express richting Lhasa. Yeehee!!! Een tripje van zo'n 24 uurtjes over bergpassen tot wel 5.000 meter hoogte. Doorstrepen op onze bucketlist. Wat een gedoe trouwens om deze avontuurlijke uitstap te boeken. Pfff, wat een portie bureaucratie en overige ellende komt daarbij kijken. En dan ook nog die taalbarriere met een streepje op de eerste e. Ik wil natuurlijk niet als een zeurkous overkomen, maar voor deze onderneming heb je stalen zenuwen en een flinke portie geduld nodig. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Elk succesje vieren wij soms als een ware overwinning. Ik neem u even mee naar een dag waarop alles zo'n beetje tegenzat.

We schrijven 1 september 2014. De dag begon met wat stress rondom onze reis naar Tibet en ons visum voor China. Door een lees/rekenfout van onze kant waren we bijna richting politiebureau gewandeld om ons visum met 5 tot 10 dagen te verlengen. God mag weten hoe dat zou zijn gegaan. Ik zie ons al staan tegenover de heren met petten. Maar goed, gelukkig hebben we meer tijd in China dan we dachten, dus konden we het ritje naar de bromsnorren skippen. Na een redelijk moeizaam gesprek met onze 'tourgeit', die ons als cashcow ziet, hadden we de taak gekregen om een bedrag te pinnen voor het vastleggen van onze 'hoogte stage'. Tot dusver nog nooit problemen gehad met onze gulle gever De Rabocard, tot nu. De afwijzing bij bank nummer 4 op de teller zorgde voor wat onrust. Uiteindelijk dan toch zo'n succesje waar ik eerder over vertelde. We konden de helft van de reissom uit de gleuf vissen bij een goedgeluimde bank.

Backpackers zoals wij, zorgen altijd zelf voor een plan B. Aangezien we 10 dagen moesten wachten op onze permits leek het ons leuk en verstandig om de stad te verlaten en de omgeving te checken. Slim als ik ben, had ik natuurlijk al een prachtig hotel geboekt in het plaatsje Tongren. Jazeker, dit keer weer een upgrade met breakfast included. Vanuit Xining (waar we toen waren) gaat er om het half uur een bus richting Tongren. Appeltje-eitje dus. Alleen moet je dan wel op het juiste busstation staan! Gelukkig kregen we hulp van twee Chinese studentes. Uiteindelijk bleek het juiste busstation op een steenworp afstand te liggen van ons hostel. Ja hostel, waar we een kamer hadden met een stapelbed, vandaar de upgrade :>. Met de laatste bus die dag, kwamen we na 4 uur met een houten onderkant in Tongren aan. Op naar het prachtige hotel, op naar onze upgrade, op naar de finish. Helaas bleek er niets te kloppen van mijn routebeschrijving richting paradijs. Mijn route startte bij een treinstation waar de bus zou stoppen. Dan maar als twee schildpadden de zoektocht starten. Gek genoeg had niemand ooit van ons hotel Jinding gehoord en zorgde het noemen van de straatnaam in ons beste Chinees voor vragende blikken. Na twee uur tobben werd ons duidelijk dat ik een hotel had geboekt in een andere Tongren, duizenden kilometers bij ons vandaan. 2 keer Tongren, lekker origineel van die Chinezen. Die nacht hebben we doorgebracht in een hotel waar de verschillende ziektes je vriendelijk een hand geven. Bij de ingang stond al een bord met een smiley met een huilend gezichtje. Leve de lakenzak. Ik heb een vermoeden dat dit hotel vaak per uur geboekt wordt.

Gelukkig bleek Tongren bij daglicht zeker de moeite waard te zijn. Al snel keken we met een glimlach van oor tot oor naar de dag van gisteren. We hebben ons prima vermaakt in dit grappige stadje, waar je vooral in het Tibettaanse gedeelte de mooist geklede mensen ziet. En wat werden we hier weer bekeken tijdens onze wandelingen richting kloosters en andere bezienswaardigheden. We voelen ons net twee filmsterren (of twee zielige mensen met een of andere huidziekte). Na twee dagen weer naar een ander plaatsje waar we op eigen kracht de dagen leuk hebben ingevuld. Toch knap van twee mensen die niet verder komen dan Nasi Goreng.

Gisteren op stap geweest in de barstraat van Xining en wellicht beland in een gaybar. Maar goed, ik ga er een eind aan breien. Morgen met het boemeltreintje koers zetten richting het dak van de wereld. Wij zijn er klaar voor!

Groetjes, Renske en Robbert

Sproeten verbazen Chinezen

Het eerste wat me opvalt aan China, is dat er veel Chinezen zijn. Heel veel Chinezen. Sterker nog, ze populeren ongeveer 1/5 van de totale wereldbevolking. Waar je ook gaat, drommen ze om je heen. In dit geval met name om mij. We vermoeden dat het met mijn sproeten te maken heeft, aangezien ze daar constant naar wijzen. Robbert, ondernemer als hij is, ziet er wel een markt in. Voor 5 Yuan mogen ze met me op de foto. Hebben we weer een mooi zakcentje verdiend. Dat laatste is ook wel nodig, aangezien Tibet een duurder verhaal wordt dan we hadden gehoopt. Want ja, het is gelukt. We gaan naar Tibet! Behalve dat het wel behoorlijk prijzig is, betekent het ook dat we tien dagen moeten wachten voordat het allemaal geregeld is. Je hebt namelijk een standaard permit nodig, een alien permit (nee, dit heeft niks met mijn sproeten te maken) een gids, een auto, slaapplaatsen etc. Je kan er dan ook niet omheen om hiervoor een reisbureau in te schakelen. Via de Friendship Highway zullen we vervolgens afzakken naar Kathmandu, Nepal.

Momenteel zijn we druk bezig met het vormgeven van deze tien dagen. Waar iedere weldenkende toerist dit aan een reisbureau overlaat, gaan wij, eigenwijs als we zijn, zelfstandig de strijd aan! Een strijd is het namelijk wel. De taal vormt een behoorlijke barriere, aangezien ons Chinees zozo is en het Engels van de Chinezen nounou. Kortom: we begrijpen elkaar amper. Morgen vertrekken we naar Tongren, het is nog maar de vraag of we daar aankomen. Maar geen zorgen: we hebben onze lakenzakjes, dus slapen kunnen we wel. Tot mijn spijt moet ik zeggen dat we geen doekjes meer hebben. Daarnaast missen we twee handdoeken, een buslading cup a soupjes en mijn beste compagnon in nodige tijden, de toiletrol! Dit alles hebben we achtergelaten in een taxi. Zelfs het Yahtzee spel behoort niet langer tot onze reisgenoten. Dit laatste vind ik persoonlijk minder erg, aangezien Robbert in een constante winnaarsroes verkeerde. Ach ja, ik heb meer geluk in de liefde, zullen we maar zeggen.

Maar genoeg over nu. Even een korte samenvatting van dat wat eerder gebeurd is... Na Ulanbaatar zijn we doorgereisd naar Beijing. Zeer vlijtige provodnika's zorgden voor een keurige trein, waardoor de reis prima verliep. Eenmaal aangekomen in Beijing hebben we vijf mooie dagen beleefd. Hoogtepunten waren o.a. het bezoek aan de Chinese muur, de Lama Tempel, het Tiananmen Square en uiteraard het etentje met Barry aka The Artist. Ook een bezoekje aan Barstreet (met uitzinnig dansende en paaldansende Chinezen) heeft indruk gemaakt. Met name op mij, aangezien ik daar de nieuwste dansmoves heb gezien. Ik ben er echter nog niet uit of ik ze ga overnemen. Ze waren zo vrouwelijk, dat ik vrees dat ik dat nooit kan evenaren.

Na Beijing zijn we wederom per trein doorgereisd naar Xi'an. Hier hebben we een bezoek gebracht aan het Terracotta Leger, wat ondanks de Chinese kermis eromheen behoorlijk indrukwekkend was. Overigens zijn Robbert en ik erg trots op onszelf, aangezien we al met al behoorlijk cultureel bezig zijn. In essentie niet ons ding, gebied de eerlijkheid mij te zeggen. Dit betekent niet dat het ons ontbreekt aan diepgang, wij zijn gewoon meer natuur mensen. Nu hoor ik bepaalde personen denken: jaja, ze zal natuurfilms bedoelen.... Robbert zal dit mogelijk beamen, ik doel echter op natuur als in hoge bergen en mooie stranden. Gelukkig zullen we binnenkort echte bergen gaan zien in Tibet en Nepal (al zitten we nu al op een hoogte van 2200 m), stranden liggen op ons te wachten in de Filipijnen, geen verkeerd vooruitzicht.

Als laatste wil ik een kort woordje richten tot onze collega's. Wij realiseren ons dat we zonder jullie deze trip niet hadden kunnen maken. Doordat jullie wilden inspringen m.b.t. het overnemen van de uren en we daarnaast een zeer meedenkende teamleider hebben, zitten wij nu hier. Dank jullie wel daarvoor!

Tot het volgende verhaal!

Rob en Rens

Gobi Hobi Ho

Hallo volgeLingen, trouwe lezers,

Hier weer een teken van leven vanuit de bewoonde wereld genaamd Ulan Bataar, voor intimi simpelweg UB. We hebben de 'Gobi experience' overleefd en zijn weer eventjes terug in de Mongoolse hoofdstad.

Tegen onze verwachtingen in een moderne stad. Ruim opgezet en er hangt hier een prima sfeer. Deze stad telt 1 miljoen inwoners, 1/3 van het totaal aantal inwoners van het land. Ervan uitgaande dat wij alleen slimme lezers hebben, hoef ik als docent de rekensom niet af te maken. Ons landje is overigens 50 keer kleiner dan Mongolië!. Goed, genoeg feitjes voor nu.

Laten we starten met een terugblik. Gaat u mee? Zzzzzzwap. We bevinden ons nu weer in Irkutsk, Siberië. Na ons verblijf in een homestay in deze stad heeft onze trein de spoorrails genomen richting UB. Graag sta ik eerst even stil bij het fenomeen homestay. Rens en ik wisten niet dat wij voor dit soort verblijven hadden gekozen. Toch vreemd wanneer je mede-reisgenoten naar een hotel worden gebracht en wij als enigen worden vervoerd naar zo'n verblijf. Laat ik zeggen dat de homestay in Irkutsk leek op een poppenhuis. Bij een homestay slaap je bij de mensen thuis. In het huis waar wij met twee andere reizigers sliepen stond de tv op de vaatwasser en was de keuken niet groter dan 1 vierkante meter. Het huis stond vol prullaria, zelfs de douche werd gebruikt als opbergkast. De eigenares moest 's nachts op de bank slapen. Half slapend, in je onderbroek richting toilet lopen gaat dan niet meer zo spontaan. Maar goed, als echte reiziger kom je graag bij de mensen thuis. De twee lotgenoten in dit 5-sterrencomplex waren Pieter en Kelly. De grap is, dat Pieter ook werkte voor MBO Utrecht. Een kleine wereld. De volgende keer gaan we voor een upgrade.

De treinreis was een stuk mooier qua uitzicht, maar een stuk minder qua luxe. Na een rit van een dag, met lange stops bij de Russische en Mongoolse grens werden we opgehaald door een contactpersoon van reisorganisatie Tiara. Onze eerste encounter met een vriendelijke Mongool. Met ons reisgezelschap, bestaande uit een groep leuke Nederlanders, inclusief onze Waalwijkse amigo Leo hebben we eerst een stevig Engels ontbijt genuttigd . Daarna koers gezet richting het prachtige Terelj National Park. De chauffeur reed als een achterlijke Mongool, maar gelukkig kwamen wij heelhuids op onze prachtige, veredelde camping aan. Groen, groener, groenst. Die avond noteren wij onze eerste overnachting in een zogenaamde gertent inclusief houtkachel (tip: google gertent en bekijk de afbeelding).

In het heuvelachtige landschap vind je naast gertenten en boerderijdieren ook het zeldzame bloempje Edelweiss. Het groeit hier als onkruid. Voor Rens was het nog even onduidelijk of het nou het witte of paarse bloempje was dat schuilgaat achter deze naam. Als vooraanstaand bioloog heb ik haar uiteraard de nodige tekst en uitleg gegeven. We hebben twee dagen genoten van lekker eten en de omgeving, hier en daar een marmot gespot en plaatjes op de gevoelige plaat gezet. Dit laatste ligt wat gevoelig aangezien sommige foto's op de een of andere manier verdwijnen. Er zaten zeker wat potentiële canvasjes tussen. Soms staat er ook ineens unidentified JPEG. Iemand enig idee wat er loos is? Stuur dan je oplossing naar onze website. Goed, al met al een eerste leuke kennismaking met Mongolië. Puntje van aandacht is de houtkachel in Gertent 6 (die van ons en RKC-er Leo). Leo en ik vragen ons af waarom een veertienjarig ventje binnen een halve minuut de kachel aan het branden krijgt, terwijl het ons 1 Voetbal International, 1 WC rol, 188 pufmomentjes kost om een beetje rook te zien. Na Terelj NP werden we gebracht naar onze upgrade:het Peace Bridge Hotel met 'mens club' (striptease bar). Na twee dagen de stad verkennen, stond good old Gobi op het program. 's Avonds leuk afscheid genomen van de dutchies en nog even gebeld met onze verwekkers.

De volgende dag vroeg op pad met onze toergeit en chauf slurpie alias de slurp. Wij zijn nooit achter hun echte namen gekomen. Het leek ons ongepast om er na dag 1 nog eens naar te vragen. Slurpie heeft zijn naam meer dan waargemaakt. Tijdens elke maaltijd of elke kop thee liet hij duidelijk van zich horen. Maar goed, op naar het avontuur! Nou, een avontuur was het. Kortgezegd: one hell of a lovely ride! Een once in a lifetime experience. 6 dagen lang kilometers happen door de woestijn in een jeep. Inzittenden: Renske en ik, de chauf en Slurp. Renske baalde ervan dat zij haar sportbeha niet had meegenomen. De dames hadden graag wat ondersteuning gehad. Gaaf om dwars door de woestijn te knallen. Het landschap veranderde met de dag, het lijkt wel alsof wij in een computerspel zaten met verschillende levels en achtergronden. En ik maar denken dat een woestijn alleen maar uit zand bestond (lekkere bioloog :>) Ook de verschillende slaapplaatsen waren top. Het eten was uitdagend, maar erg lekker. Uiteraard hebben wij ook de Mongoolse big five gezien: koe, kameel, geit, schaap en paard.

Ook al word je de hele dag heen en weer geslingerd, eet je soms ook zaken als gedroogde yoghurt waar je bek van scheeftrekt, dansen de torren vrolijk op je borstkast en heb je een houten kont na een dagje rijden: wij vonden het super! Helaas hebben we de przewalski paarden niet gezien, omdat ik op dag 6 wat maagprobleempjes had. Die ochtend had ik het net niet gered om de deur van de gertent te openen, met als gevolg een behoorlijke Joop Braakhekke in de gertent. Wellicht was het drinken van paardenmelk net een stapje te ver:>

Okidoki. Een lang verhaal. Morgen verlaten wij UB en zetten we koers richting Beijing. We hebben dan de Trans Mongolië Express volbracht en gaan even te voet verder door de hoofdstad van China.

Namens Renske en mij veel werkplezier en tot de volgende keer.

Robbert.

Van billendoekjes tot wodka

Doekjes, ze zijn er in alle vormen en maten. Welke doekjes zal ik meenemen? Deze vraag speelde in de weken voor ons vertrek door mijn hoofd. Het maken van een treinreis is leuk, maar als de douche ontbreekt, wordt hygiene toch wel een ding. Zo heb ik dus doekjes voor de handen gekocht. Handig na ieder toiletgebruik. Doekjes voor het gezicht, uiteraard een noodzaak voor iedere zichzelf respecterende vrouw. Doekjes voor de oksels, want zeg nou zelf, okselfrisheid is wel het minste wat je mag verwachten. Niet te vergeten billendoekjes, verdere uitleg lijkt me niet nodig...

Je voelt hem al aankomen. Waar ik mij prima een weg wist te banen door al deze doekjes en wegwerpwashandjes, raakte Robbert al snel van slag. Want wat nou als je een doekje verkeerd zou gebruiken? Zou het kwaad kunnen, zouden mensen het door hebben? Nee, geen doekjes voor Robbert! Robbert is meer van de wodka. Dat kunnen die Russen wel; wodka drinken. Het begint al bij het ontbijt. Mij te vroeg, dus Robbert offert zich op. Zo is hij he. Wodka bij de lunch moet ook kunnen. Gelukkig heeft Rob de medereizigers al snel weten te overtuigen van het feit dat wodka voor 17.00 uur echt niet kan. Om 17.00 uur moet hij er echter wederom aan geloven. Dus nasdrovja!

De kop is eraf: we zijn in Irkutsk, Midden Siberie. Prachtig. Drie dagen vertoefd (en gedoucht) aan het Baikalmeer. Toegegeven, voor het uitzicht hoef je de Trans Mongolie Express niet te nemen. Het is de ervaring van het leven in de trein waar het om draait. Heerlijk keuvelen dus. Een beetje lezen, een dutje doen, babbelen met de mede-reizigers. Uitkijken naar de stops zijn ook hoogtepunten: bij de baboesjka's lunch inslaan, een sigaretje roken.... Want nee, roken in de trein is sinds kort niet meer toegestaan. Paniek alom. Gelukkig wordt het roken van een illegaal sigaretje in de tussenwagons af en toe oogluikend toegestaan.

Volgende stop: Ulanbaatar. De hoofdstad van Mongolie. In totaal zullen we twee weken in Mongolie blijven. Of er mogelijkheden zijn tot internet? Geen idee. Aangezien we een tijd in de Gobi woestijn zullen zijn, vrees ik dat het volgende bericht even op zich zal laten wachten.

Voor nu krijgt iedereen veel groetjes van ons. Nou ja, in ieder geval van mij. Rob zit met Leo (coupe genoot) een goudgele pinto te nuttigen in, hoe toepasselijk, het Bier House. Juist ja.

Rens (en rob in gedachten)

ps. Excuses voor mogelijke schrijffouten. Het toetsenbord begrijpen is momenteel een iets te grote uitdaging!

Welkom op onze Reislog!

Hallo en welkom op onze reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar wijons bevinden en waarwezijn geweest! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voorde mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Wezien je graag terug oponze reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Hop on everybody!

Groetjes,

Rob en Rens