Hallo beste lezer,

Ssssst. Kom eens dichterbij het scherm zitten. Ik kan niet hard typen, want zo'n 32.000 Chinezen controleren dagelijks de diverse acties op de elektronische snelweg. Nee, geen facebook of g-mail voor ons in dit land. Nu ik toch zachtjes type en jullie volledige aandacht heb, kan ik wel even een boekje opendoen over wat inwoners van dit reusachtige land. Wat lopen hier toch een hoop goorlellen rond. Niet normaal. Laatst een busreisje gehad van een uurtje of 4, gooit zo'n oudere Chinese dame er om de haverklap in een zesje een groene jongen uit in het gangpad. Verder maken veel Chinezen een hoop herrie, is de claxon een apparaat waar ze niet vanaf kunnen blijven en spreken de meeste Lu's, Wongs of Lings geen woord over de grens. Wat dat betreft een uitdagend reisland voor ons. Uiteraard zijn er ook veel Lee's, Wangs en Pings die ons vriendelijk op weg helpen.

Goed, onze reis. Vandaag het verlossende woord gehoord. Morgen vertrekken we met de Himalaya Express richting Lhasa. Yeehee!!! Een tripje van zo'n 24 uurtjes over bergpassen tot wel 5.000 meter hoogte. Doorstrepen op onze bucketlist. Wat een gedoe trouwens om deze avontuurlijke uitstap te boeken. Pfff, wat een portie bureaucratie en overige ellende komt daarbij kijken. En dan ook nog die taalbarriere met een streepje op de eerste e. Ik wil natuurlijk niet als een zeurkous overkomen, maar voor deze onderneming heb je stalen zenuwen en een flinke portie geduld nodig. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Elk succesje vieren wij soms als een ware overwinning. Ik neem u even mee naar een dag waarop alles zo'n beetje tegenzat.

We schrijven 1 september 2014. De dag begon met wat stress rondom onze reis naar Tibet en ons visum voor China. Door een lees/rekenfout van onze kant waren we bijna richting politiebureau gewandeld om ons visum met 5 tot 10 dagen te verlengen. God mag weten hoe dat zou zijn gegaan. Ik zie ons al staan tegenover de heren met petten. Maar goed, gelukkig hebben we meer tijd in China dan we dachten, dus konden we het ritje naar de bromsnorren skippen. Na een redelijk moeizaam gesprek met onze 'tourgeit', die ons als cashcow ziet, hadden we de taak gekregen om een bedrag te pinnen voor het vastleggen van onze 'hoogte stage'. Tot dusver nog nooit problemen gehad met onze gulle gever De Rabocard, tot nu. De afwijzing bij bank nummer 4 op de teller zorgde voor wat onrust. Uiteindelijk dan toch zo'n succesje waar ik eerder over vertelde. We konden de helft van de reissom uit de gleuf vissen bij een goedgeluimde bank.

Backpackers zoals wij, zorgen altijd zelf voor een plan B. Aangezien we 10 dagen moesten wachten op onze permits leek het ons leuk en verstandig om de stad te verlaten en de omgeving te checken. Slim als ik ben, had ik natuurlijk al een prachtig hotel geboekt in het plaatsje Tongren. Jazeker, dit keer weer een upgrade met breakfast included. Vanuit Xining (waar we toen waren) gaat er om het half uur een bus richting Tongren. Appeltje-eitje dus. Alleen moet je dan wel op het juiste busstation staan! Gelukkig kregen we hulp van twee Chinese studentes. Uiteindelijk bleek het juiste busstation op een steenworp afstand te liggen van ons hostel. Ja hostel, waar we een kamer hadden met een stapelbed, vandaar de upgrade :>. Met de laatste bus die dag, kwamen we na 4 uur met een houten onderkant in Tongren aan. Op naar het prachtige hotel, op naar onze upgrade, op naar de finish. Helaas bleek er niets te kloppen van mijn routebeschrijving richting paradijs. Mijn route startte bij een treinstation waar de bus zou stoppen. Dan maar als twee schildpadden de zoektocht starten. Gek genoeg had niemand ooit van ons hotel Jinding gehoord en zorgde het noemen van de straatnaam in ons beste Chinees voor vragende blikken. Na twee uur tobben werd ons duidelijk dat ik een hotel had geboekt in een andere Tongren, duizenden kilometers bij ons vandaan. 2 keer Tongren, lekker origineel van die Chinezen. Die nacht hebben we doorgebracht in een hotel waar de verschillende ziektes je vriendelijk een hand geven. Bij de ingang stond al een bord met een smiley met een huilend gezichtje. Leve de lakenzak. Ik heb een vermoeden dat dit hotel vaak per uur geboekt wordt.

Gelukkig bleek Tongren bij daglicht zeker de moeite waard te zijn. Al snel keken we met een glimlach van oor tot oor naar de dag van gisteren. We hebben ons prima vermaakt in dit grappige stadje, waar je vooral in het Tibettaanse gedeelte de mooist geklede mensen ziet. En wat werden we hier weer bekeken tijdens onze wandelingen richting kloosters en andere bezienswaardigheden. We voelen ons net twee filmsterren (of twee zielige mensen met een of andere huidziekte). Na twee dagen weer naar een ander plaatsje waar we op eigen kracht de dagen leuk hebben ingevuld. Toch knap van twee mensen die niet verder komen dan Nasi Goreng.

Gisteren op stap geweest in de barstraat van Xining en wellicht beland in een gaybar. Maar goed, ik ga er een eind aan breien. Morgen met het boemeltreintje koers zetten richting het dak van de wereld. Wij zijn er klaar voor!

Groetjes, Renske en Robbert