Onze gids achterlatend achter onzichtbare tralies, kwam opeens het besef wat de ware betekenis is van vrijheid...

De laatste treinreis; de reis van Xining naar Lhasa. Het geluk was met ons dat we met zijn tweetjes in een zespersoons slaapcompartiment zaten. Minder geluk hadden we met de locatie: ons compartiment grensde aan de plek waar zich twee toiletten en drie wasbakken bevonden. Het duurde dan ook niet lang voordat het tapijt in een waterballet veranderde en de wasfaciliteiten in een mesthoop. Letterlijk. Ademend door de mond in de hoop daarmee de geur te negeren hurkte ik dapper op mijn knieen. Het zou de laatste keer worden... Godzijdank kwam Lhasa snel in beeld.

En dan opeens bevind je je op het dak van de wereld. Daar waar een lichte inspanning ineens een behoorlijke work-out blijkt te zijn. Maar wat is het dat waard! Rob en ik hebben onze ogen uitgekeken. Wat een mooie mensen, wat een prachtige manier van uiting geven aan het Buddhisme en wat een fascinerende hoogte. Nooit hadden we gedacht dat rijden door Tibet zo'n belevenis zou zijn. Hoogteziekte is ons gelukkig bespaard gebleven, wat gezien het feit dat we op ruim 5200m zaten toch best een prestatie is.

Het is moeilijk om woorden te vinden om Tibet te omschrijven. Lhasa is een mengelmoes van geuren, kleuren, nationaliteiten, tempels en honden. Het kost dan ook best wel wat tijd om al die indrukken te verwerken. Gelukkig hadden we vier dagen de tijd in Lhasa, waardoor we ons op ons gemak konden laten meevoeren op de flow van de hoofdstad. Bij dit verhaal denk ik dat beelden meer zeggen dan woorden. Op dit moment is Robbert dan ook zijn uiterste best aan het doen om ons verblijf in Tibet d.m.v. beelden vorm te geven.

Na vier dagen Lhasa zijn we met onze Tibetaanse gids en chauffeur via de Friendship Highway richting Nepal vertrokken. Het hebben van een gids is in Tibet verplicht. Zij heeft ons door de vele checkpoints geloodsd en ons voorzien van de nodige insight information over de politieke situatie in Tibet. Hetgeen een behoorlijk teer en pijnlijk onderwerp blijkt te zijn. Aangezien de auto's zijn voorzien van camera's, mag er in de auto niet over dit onderwerp gsproken worden. Eenmaal uit de auto vertelt ze ons hoe het is om op te groeien zonder paspoort, in de wetenschap dat je gevangen zit achter onzichtbare tralies. Nooit in de mogelijkheid verkerend om zelf de wereld te ontdekken. Verhalen over andere landen hoort ze via toeristen, films vertellen haar hoe het leven in andere steden eruit ziet. Haar droom is om ooit naar New York te gaan. Beschaamd kijken Rob en ik elkaar aan; vorig jaar rond deze tijd stonden wij op Times Square. Vol overgave legt ze ons de basisbeginselen van het Buddhisme uit. Dat blijkt nog behoorlijk ingewikkeld te zijn. Niet veel later worden we in tempel nummer zoveel overhoord. Met de hakken over de sloot slagen Robbert en ik voor deze test. Ze had de God of Wisdom aangewezen, herkenbaar aan de boeken en pennen. Aangezien wij docenten zijn, mochten we die absoluut niet vergeten!

We vervolgden onze weg dwars door het Himalaya Gebergte. Wat een belevenis! Het Himalaya gebied is het best te omschrijven als een grote, dorre, rotsachtige woestijn met enorme toppen. Wij meenden in iedere berg de Mount Everest te herkennen. Als hij dan ineens voor je opdoemt, val je wel even stil... Zijn top verkeert bijna altijd in de wolken, waardoor het extra bijzonder is als hij zich plots laat zien. Kijkend naar de berg kan ik me voorstellen dat mensen daar hun leven verliezen. Zo'n natuurwonder hebben zelfs wij mensen niet in de hand. Niemand kan de wolken controleren of de kou voorspellen. Ik heb respect voor de mensen die hem durven te bedwingen, maar heb nog meer respect voor de berg zelf.

Het is moeilijk om je blik van de Everest los te scheuren, maar aangezien we ons aan het reisplan moeten houden, vervolgen we onze weg naar Nepal. Na de nacht te hebben doorgebracht in een hotel bij de grens waar de muren en het dak langzaam het leven lieten door de enorme hoeveelheid vocht, was het tijd om de grens over te gaan. "Of we mee wilden met een helikopter", vroeg een gids. Voor 'slechts' 200 doller p.p. konden we vanaf Kodari naar Kathmandu vliegen. Aangezien de aardverschuiving nog steeds voor de nodige oponthoud zorgde, was dat de snelste manier om in Kathmandu te komen. Rob en ik hadden echter al besloten om te gaan lopen naar de plek waar de busjes zouden wachten. Dit zou betekenen dat we ongeveer een uur zouden lopen,om vervolgens in vijf uur naar Kathmandu te worden gebracht. Niet ideaal, maar we zouden er in ieder geval komen. Tijdens het wachten voor de douane waren we in contact gekomen met een Amerikaans echtpaar, Deborah en Rick. Heel vriendelijke en warme mensen, met wie we al snel de afspraak hadden gemaakt om elkaar in respectievelijk Nederland en Amerika of zelfs IJsland op te zoeken. Eenmaal door de douane stonden Deborah en Rick ons op te wachten. Aangezien zij toch al een helikopter hadden geboekt en er nog twee plekken vrij waren, wilden ze ons graag een lift aanbieden. Na een aantal keer vriendelijk te hebben geweigerd, besloten we toch om van hun geweldige aanbod gebruik te maken. En wat een fantastische keuze was dat! Nepal zien vanuit een helikopter was een bijzondere ervaring voor zowel Robbert als mij. Ik wil niet overdrijven, maar het woord 'magisch' zit ingenesteld in mijn gedachten. Die avond zijn we, gewapenend met een cadeautje, de dag gaan afsluiten met onze Amerikaanse vrienden. Zij hebben ervoor gezorgd dat onze eerste indruk van Nepal onvergetelijk is!

Met deze woorden rond ik dit verhaal af. Over een dag of tien schrijft Robbert het vervolg. Tot die tijd doenwij iedereen veel groetjes.

Rob en Rens