Hallo volgeLingen, trouwe lezers,

Hier weer een teken van leven vanuit de bewoonde wereld genaamd Ulan Bataar, voor intimi simpelweg UB. We hebben de 'Gobi experience' overleefd en zijn weer eventjes terug in de Mongoolse hoofdstad.

Tegen onze verwachtingen in een moderne stad. Ruim opgezet en er hangt hier een prima sfeer. Deze stad telt 1 miljoen inwoners, 1/3 van het totaal aantal inwoners van het land. Ervan uitgaande dat wij alleen slimme lezers hebben, hoef ik als docent de rekensom niet af te maken. Ons landje is overigens 50 keer kleiner dan Mongolië!. Goed, genoeg feitjes voor nu.

Laten we starten met een terugblik. Gaat u mee? Zzzzzzwap. We bevinden ons nu weer in Irkutsk, Siberië. Na ons verblijf in een homestay in deze stad heeft onze trein de spoorrails genomen richting UB. Graag sta ik eerst even stil bij het fenomeen homestay. Rens en ik wisten niet dat wij voor dit soort verblijven hadden gekozen. Toch vreemd wanneer je mede-reisgenoten naar een hotel worden gebracht en wij als enigen worden vervoerd naar zo'n verblijf. Laat ik zeggen dat de homestay in Irkutsk leek op een poppenhuis. Bij een homestay slaap je bij de mensen thuis. In het huis waar wij met twee andere reizigers sliepen stond de tv op de vaatwasser en was de keuken niet groter dan 1 vierkante meter. Het huis stond vol prullaria, zelfs de douche werd gebruikt als opbergkast. De eigenares moest 's nachts op de bank slapen. Half slapend, in je onderbroek richting toilet lopen gaat dan niet meer zo spontaan. Maar goed, als echte reiziger kom je graag bij de mensen thuis. De twee lotgenoten in dit 5-sterrencomplex waren Pieter en Kelly. De grap is, dat Pieter ook werkte voor MBO Utrecht. Een kleine wereld. De volgende keer gaan we voor een upgrade.

De treinreis was een stuk mooier qua uitzicht, maar een stuk minder qua luxe. Na een rit van een dag, met lange stops bij de Russische en Mongoolse grens werden we opgehaald door een contactpersoon van reisorganisatie Tiara. Onze eerste encounter met een vriendelijke Mongool. Met ons reisgezelschap, bestaande uit een groep leuke Nederlanders, inclusief onze Waalwijkse amigo Leo hebben we eerst een stevig Engels ontbijt genuttigd . Daarna koers gezet richting het prachtige Terelj National Park. De chauffeur reed als een achterlijke Mongool, maar gelukkig kwamen wij heelhuids op onze prachtige, veredelde camping aan. Groen, groener, groenst. Die avond noteren wij onze eerste overnachting in een zogenaamde gertent inclusief houtkachel (tip: google gertent en bekijk de afbeelding).

In het heuvelachtige landschap vind je naast gertenten en boerderijdieren ook het zeldzame bloempje Edelweiss. Het groeit hier als onkruid. Voor Rens was het nog even onduidelijk of het nou het witte of paarse bloempje was dat schuilgaat achter deze naam. Als vooraanstaand bioloog heb ik haar uiteraard de nodige tekst en uitleg gegeven. We hebben twee dagen genoten van lekker eten en de omgeving, hier en daar een marmot gespot en plaatjes op de gevoelige plaat gezet. Dit laatste ligt wat gevoelig aangezien sommige foto's op de een of andere manier verdwijnen. Er zaten zeker wat potentiële canvasjes tussen. Soms staat er ook ineens unidentified JPEG. Iemand enig idee wat er loos is? Stuur dan je oplossing naar onze website. Goed, al met al een eerste leuke kennismaking met Mongolië. Puntje van aandacht is de houtkachel in Gertent 6 (die van ons en RKC-er Leo). Leo en ik vragen ons af waarom een veertienjarig ventje binnen een halve minuut de kachel aan het branden krijgt, terwijl het ons 1 Voetbal International, 1 WC rol, 188 pufmomentjes kost om een beetje rook te zien. Na Terelj NP werden we gebracht naar onze upgrade:het Peace Bridge Hotel met 'mens club' (striptease bar). Na twee dagen de stad verkennen, stond good old Gobi op het program. 's Avonds leuk afscheid genomen van de dutchies en nog even gebeld met onze verwekkers.

De volgende dag vroeg op pad met onze toergeit en chauf slurpie alias de slurp. Wij zijn nooit achter hun echte namen gekomen. Het leek ons ongepast om er na dag 1 nog eens naar te vragen. Slurpie heeft zijn naam meer dan waargemaakt. Tijdens elke maaltijd of elke kop thee liet hij duidelijk van zich horen. Maar goed, op naar het avontuur! Nou, een avontuur was het. Kortgezegd: one hell of a lovely ride! Een once in a lifetime experience. 6 dagen lang kilometers happen door de woestijn in een jeep. Inzittenden: Renske en ik, de chauf en Slurp. Renske baalde ervan dat zij haar sportbeha niet had meegenomen. De dames hadden graag wat ondersteuning gehad. Gaaf om dwars door de woestijn te knallen. Het landschap veranderde met de dag, het lijkt wel alsof wij in een computerspel zaten met verschillende levels en achtergronden. En ik maar denken dat een woestijn alleen maar uit zand bestond (lekkere bioloog :>) Ook de verschillende slaapplaatsen waren top. Het eten was uitdagend, maar erg lekker. Uiteraard hebben wij ook de Mongoolse big five gezien: koe, kameel, geit, schaap en paard.

Ook al word je de hele dag heen en weer geslingerd, eet je soms ook zaken als gedroogde yoghurt waar je bek van scheeftrekt, dansen de torren vrolijk op je borstkast en heb je een houten kont na een dagje rijden: wij vonden het super! Helaas hebben we de przewalski paarden niet gezien, omdat ik op dag 6 wat maagprobleempjes had. Die ochtend had ik het net niet gered om de deur van de gertent te openen, met als gevolg een behoorlijke Joop Braakhekke in de gertent. Wellicht was het drinken van paardenmelk net een stapje te ver:>

Okidoki. Een lang verhaal. Morgen verlaten wij UB en zetten we koers richting Beijing. We hebben dan de Trans Mongolië Express volbracht en gaan even te voet verder door de hoofdstad van China.

Namens Renske en mij veel werkplezier en tot de volgende keer.

Robbert.